Overweldigend verdriet
Hoe ga je om met overweldigend verdriet? Als het verdriet je volledig overmant? Waarschijnlijk probeer je van het gevoel vandaan te gaan. Het gevoel van hartepijn. Het is té pijnlijk, je wilt het niet voelen.
Ondanks dat ik uit ervaring weet, dat dat niet de oplossing is, overkomt het me nog steeds wel eens. Ik ga geloven in die pijn. Dat ik niet okay ben. Dat niemand ‘me wil’. Ondanks dat ik weet dat ik naar de pijn toe moet, om ‘m te laten verzachten, loop ik er keihard van weg. Niet iets om jezelf voor op je kop te geven. Het is zó menselijk.
Alleen…. het helpt me niet verder. Want wat doe ik:
1. Ik maak een verhaal om de pijn heen.
2. Ik geloof dat het gevoel uit iets reëels van dit moment voorkomt.
Beiden zijn een misvatting
Het verhaal dat ik eromheen maak is een ‘oud verhaal’. Een verhaal van toen ik klein en hulpeloos was. Daarmee is 2 ook bewezen niet waar te zijn. Het gevoel komt niet van iets reëels want wat is reëel op dit moment: ik zit in een coffeecompany te schrijven. Dat is NU. Het papier, noch mijn pen, vraagt van mij me zo te voelen. Het is echt allemaal pijn vanuit een oude herinnering.
Wat kun je doen?
De enige weg is in mijn beleving om een half uur voor mezelf alleen te plannen, zonder dat iets of iemand me stoort. Te zitten op mijn meditatiekussen en te voelen. Naar die pijn toe. Ten volste voelen en nieuwsgierig zijn. Steeds mezelf bij de adem in dit moment houden en niet in het verhaal kruipen. Terug naar de adem en zien dat die pijn rond mijn hartstreek gewoon niets anders is dan een enorme ophoping van energie.
Als ik daarbij / daarmee kan ademenen, weet ik dat de vorm van deze pijn-hoop zal veranderen. Elk moment een andere vorm zal aannemen totdat ik besef dat het weg is. Gewoon verdwenen. Opgelost. Door de oordeelloze aandacht die ik het gaf.
Lees ook eens Clarity Proces: zijn met dat wat is!