Clarity en je afschermen?
Ik las eens een column van Tijn. Misschien weet je het wel: … Tijn Touber is de man die 10 jaar in een klooster zat en nu een soort spirituele goeroe is. Mensen vroegen hem regelmatig of hij zich niet moest afschermen tegen negatieve invloeden en mensen. Tot mijn vreugde was zijn conclusie dat het leven er is om geleefd te worden, met alles er op en eraan. Dus nee… hij hoefde zich niet af te schermen.
Iets doen om niet te voelen
Inderdaad, het leven is er om geleefd te worden. We willen meestal alleen het leuke, het goede, het vrolijke. Of het uitbundige, levendige, gelukkige. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Er zijn ook tegenslagen, verdriet, rouw, pijn en ziekte. Ik heb er zelf nogal wat van meegekregen. Twintig jaar geleden een burn-out en depressie en sindsdien nogal een gevoelig mens. Een tijd lang ben ik er voor weggelopen. Deze gevoelens van angst en verdriet. Ik wilde er niets mee te maken hebben. Snel een afspraak maken, werken, iets doen om maar niet te voelen.
Emoties die er zijn mogen
Dus dat was even wennen, toen ik negen jaar geleden met het Clarity Proces begon. In plaats van weg te rennen, moest ik ernaar toe. Mijn god, wat een ellende! Dat wil je helemaal niet, je verdriet voelen, je pijn. Maar elke keer als ik een Clarity oefening had gedaan en mezelf weer had teruggebracht naar dit moment, voelde ik me toch goed. Wat een opluchting, wat een vrijheid, wat een ontspanning in mijn lichaam. Blokkades waren opgeruimd. Gewoon door de emotie onder ogen te komen. Erbij te blijven. Te ademen. En niet te oordelen. En te luisteren. Te luisteren naar mezelf. Naar mijn zorgen, mijn angsten, mijn boosheid. Wat speelt er zich allemaal af in mijn onbewuste deel? Dat wat ik jaren en jaren had weggestopt. In de hoop dat het dan ook weg zou zijn én blijven. 
Helaas, zo werkt het dus niet. Alles wat je wegstopt (in je onbewuste) is er nog wel degelijk en drukt, duwt en trekt, net zolang totdat jij het wilt zien en het licht van dit moment erop wil laten schijnen. Vandaar mijn burn-out.
Tegenwoordig neem ik tijd om mijn verdriet, mijn angst, mijn pijn er te laten zijn. Er naar te kijken en erbij te ademen. Totdat het is weggeëbd en ik overblijf met mijn adem en dit allesoverheersende moment.
Emoties mogen er zijn; en dat geeft opluchting!
Photocredits: Hanneke Sloof
Dit blog is in 2016 gepubliceerd in www.bodyandmind.amsterdam
