We zijn bang om te voelen

Het valt me op dat mensen tegenwoordig bang zijn voor emoties. We zijn bang om te huilen, woede te voelen of verlegenheid. Het is te begrijpen: pijn is niet fijn. Maar ’t leven van iedereen kent een zekere mate van pijn.

Mijn persoonlijke drijfveer is mensen te laten zien dat er ‘niets mis is met hen‘. En sterker nog: na het doorvoelen van verdriet of boosheid is vaak de weg vrij om echt in het moment te zijn. En dat is zo mooi, dat gun ik iedereen.

Liefde voelen

Zoals ik al eerder schreef in mijn blogs, was ik zelf ook iemand die behoorlijk bedreven was geraakt in het wegduwen van emoties. Je zou kunnen zeggen dat ik er een ‘professional’ in was geworden. Dat dit me niets anders opleverde dan een burn-out en depressie valt te raden. Na het doorvoelen van angsten, verdriet, woede en wrok, waren eindelijk de energiekanalen schoon genoeg om de liefde te voelen, die iedereen in essentie is.

Zonder ’t ‘uitbaggeren’ van die energiekanalen, was ik daar nooit aangekomen. Dan was ’t netjes beschermd gebleven, achter een dikke muur van strategieën, die ik ooit in mijn kindertijd had opgebouwd. Omdat ik dacht dat dat nodig was. Dat ik het anders niet zou redden, binnen het gezin waar ik opgroeide.

Vreugde

Wat een vreugde om nu dan een ‘professional’ te zijn in het begeleiden van anderen. Hen te laten ervaren dat ze er nog steeds mogen zijn, hoeveel tranen en woede er ook gevoeld moet worden. Hen te laten zien dat Het Bestaan geen oordeel heeft.

Dit blog is ook in het Engels verschenen: Existence doesn’t judge.